Çeviri: Serap Güre serap.gure@gmail.com
Red Canary Song seks işçileri kolektifinin bir üyesi olan Wu, sınıf, ırk, cinsiyet ve fahişelik fobisinin kesiştiği noktada beden işini tartışıyor.
16 Mart’ta bir beyaz adam, Atlanta’da Asya kökenli insanlar tarafından işletilen birkaç masaj salonuna girdi ve sekiz kişiyi vurarak öldürdü. Ölenlerin altısı kadındı. Silahlı saldırı bir haber ve spekülasyon çılgınlığına yol açtı: Katil, dini nedenlerle mi hareket etti? Bu cinayetler, daha da korkunç bir Asya karşıtı şiddetin habercisi miydi?
Asyalı seks işçileri, masaj işçileri ve onları destekleyenlerden oluşan bir taban kolektifi olan Red Canary Song, saldırının ardından hızla harekete geçti. Yaklaşık 3 bin kişinin katıldığı çevrimiçi bir nöbet düzenlediler, şiddete tepki olarak polis uygulamalarını reddeden birçok taban örgütünün imzaladığı bir bildiri yayınladılar. Atlanta’daki yerel, seks işçiliğinin hak savunuculuğunu yapan örgütlere bağış yapılmasını sağladılar. Kamuoyunu bilgilendirmek için panellere ve haber programlarına katıldılar. Kolektif, Çinli bir göçmen masaj işçisi olan Yang Song’un bir polis baskını sırasında hayatını kaybetmesinin ardından 2017’de çalışmaya başlamıştı. Rosemarie Ho seks işçisi, örgütçü ve Red Canary Song üyesi Wu ile bir konuşma yaptı.
Irkçılık, homofobi ve yabancı düşmanlığı cinayetlerde nasıl bir rol oynuyor? Bunun medyayı nasıl etkilediğini düşünüyorsunuz?
Kabul edilmesi gerçekten, çok önemli olan bir konu, Asyalı kadınların ve Asyalı kadınları temsil eden insanların çok uzun zamandır aşırı cinselleştirme geçmişi olduğudur. Amerika’da bu, Asya halkının Amerika Birleşik Devletleri’ne göç etmeye başladığından beri temelde hukuk ve mevzuatta kodlanmış bir damgalanmaya dayanıyor. Bunu 1882 Çin Dışlama Yasasındaki örneklerde görüyoruz, bunu Japon toplama kamplarında görüyoruz, bunu Amerikan emperyalizminin Vietnam Savaşı’nda görüyoruz, bunu My Lai Katliamı’nda görüyoruz. Bunu, Çinli kadınların fuhuş yaptığını varsayan Page Act gibi yasalarda çok özel olarak görüyoruz.
Bu kadınların herhangi bir tür seks işçiliği yapıp yapmadıklarını bilmediğimizi de açıkça belirtmek isterim. Yine de, bu kadınların (a) öldürülme biçimini ve (b) Amerika Birleşik Devletleri’nde benzer kadınların suçlu olarak görülme şeklini derinden etkileyen, fahişe fobisi, yabancı düşmanlığı, ırkçılık ve cinsiyetçilikten kaynaklanan birçok politika var. Seks hizmetlerinde bulunan pek çok insan var, ancak aynı zamanda, bir kolluk kuvvetine talepte bulunacak veya bulunmayacak biri gibi görünüp görünmediğinize bağlı olarak suçlu sayıldığınız, talep karşıtı yasalar gibi şeyler de var. Bunlar açıkça ırkçılığa dayanıyor –Siyah, Kahverengi ve Yerli topluluklar için kendi geçmişi var.
Butterfly[1] örgütünün lideri Elene Lam, masaj işletmecileri ve masaj işçilerine karşı hijyen prosedürlerinin nasıl kullanılabileceğinden bahsediyordu. Devletin ruhsatlandırma prosedürü, bir kişiyi suçlu kılmak için kullanılan bir araç haline gelmiş.
Amerikan kültüründe bir masaj işçisinin nasıl suçlu haline getirilebileceğine, nasıl riske atılabileceğine, Asyalı kadınların hiperseksüel insanlar olarak bilinmesinin yeniden ve yeniden üretilmesine dair farklı sebepler var.
Bu medyanın Atlanta’daki saldırı ile ilgili anlatıların hangisini öne çıkardığında ortaya çıkıyor. Masaj endüstrisini araştırmakla gerçekten ilgilenen çok sayıda basın organı var ve şu soruları soruyorlar: Bu kadınlar ticarete mi maruz kalıyor? Kurtarılmaları gerekiyor mu? Bu, (a) kadınların kurtarılması gerektiği ve (b) göçmen kadınların kurtarılması gerektiği varsayımıyla birlikte akıllarına geliyor! Oysa masaj yapan göçmen kadınlar sadece çalışıyorlar; Tüm yaptıkları, tıpkı bizim gibi ailelerini doyurmak için çalışmak.
Herhangi bir restoran çalışanına hayallerindeki işin bu olup olmadığını sorarsanız, evet demeyecek. Hayır diyecektir. Para aldıkları için bu işte çalışıyorlar ve evlerine gidebilirler. Hiç kimse “Oh, restoran sektörüne bir göz atalım. Çalışanlara saatte 2,13 dolar ödüyorlar, açıkça insan kaçakçılığına maruzlar.”, diye konuşmaz. Koşulları kötü restoran işçilerine en azından asgari ücret ödemeliyiz, filan denir, tartışmaya katılan hiç kimse restoran işçilerinin kurtarılması gerektiğini savunmuyor. Konu “onları kurtarmalıyız” gibi ahlaki önermelerle geçiştirilemez çünkü bu bir çalışma hakkı konusudur.
Polis dostunuz değil
Pek çok Asyalı- Amerikalı örgüt, yazar ve aktivist cinayetlerin Asya karşıtı ırkçı doğasını vurguluyor ve bunu “Asya nefretini durdurmak” ile ilişkilendiriyor. Bu saldırılar hakkındaki çizdikleri çerçeve yeterli mi?
Yani kısaca neler olup bittiğine dair ortak bir görüşe sahip olup olmadıklarına bakılmaksızın Asyalılara yönelik eylemleri durdurun gibi şeyler söyleyenler hakkındaki yorumumu soruyorsunuz. Cevabım onlara katılmıyorum.
Irk, tüm konuların içinden çekilen yaygın bir konu ve kabul edilmesi gereken bir şey ama gerçekten çok çok önemli olan bir şey ise – bence pek çok Asyalı insan bunu kabul etmiyor – sınıf ve göçmenlik durumu. Kendileriyle ilgili olduğu için baskı hakkında konuşmakla ilgilenen birçok Asyalı insan var, ama onlar kadar ayrıcalığa sahip olmayan biriyle ilgisi olduğunda baskı üzerine konuşmak istemiyorlar. Sınıf, ırk, cinsiyetçilik, homofobi ve yabancı düşmanlığının kesişimini görmezden geliyorlar.
Neden artan polis tedbirleri ve sosyal hizmetler seks işçilerini koruyamıyor?
Bu kadınlar, birçok suçlamanın kesişme noktasında bulunuyorlar. Polis hizmetlerinin artışı, sadece o mahallede daha yoğun bir gözetim olduğu anlamına gelir. Bu hikaye polis ve sosyal hizmetleri sizi kurtaracak kurumlar olduğu anlayışını da besler. Kurumların yaklaşımı şöyledir: Size kaynakları vermek istememizin aksine, içinde bulunduğunuz koşulları kabul ediyorsanız kalabilirsiniz ya da sizin de yapmak istediğiniz bir şeyse koşulları değiştirebilirsiniz – yani onlara istedikleri her şeyi seçme özerkliğini sunar. Daha ağır polis tedbiri, güvencesiz işletmeler, ruhsatsız faaliyet gösteren işletmeler, göçmen toplulukları veya beyaz olmayan topluluklar için daha büyük baskılar anlamına gelecektir. Aslında bu onları daha büyük bir tehlikeye atıyor çünkü polis dostunuz değildir.
Farklı kesimlerden feministler, seks işçiliğinin bir tür ataerkil baskı olduğunu ve bu anlamda gönüllü olamayacağını ve bir tür tecavüz olduğunu savundu. Red Canary Song aynı fikirde değil. Seks işçiliğinin bir iş olduğunu söylüyorsunuz. Neden işçi haklarını seks işçiliğiyle ilişkilendiriyor?
Kelimenin tam anlamıyla tüm işçiler sömürülüyor. Bir kimsenin iş gücüne katılması sömürüdür, hayatta kalmak için çalışması zorunludur. Bazı gönüllü çalışanların yanı sıra insan ticareti de var. Ancak insanlar çoğu zaman ortada bir yerde bulunduğumuz gerçeğini kabul etmiyorlar. Tüm seks yapma biçimlerinin bir şekilde ataerkil olduğu gerçeğinden kaçamazsınız. Zevk ve neşeye derinden kök salmış seks vardır, ancak karşılığı ödenmemiş olsa güvenliğiniz ve hayatta kalmanızla ilgili seçimlerden kaynaklanan da pek çok seks yapma biçimi de vardır.
İnsanların seks işçiliğine özellikle bu şekilde bakmalarının tek nedeni, seks işçiliğinin kadınları temsil eden insanlarla – çoğu zaman kadınlar ve translarla – nasıl ilişkilendirildiği ile ilgilidir. Bu bedenlerini kullanmak istedikleri yol hakkında toplumun kararına kalıyor. Ataerkil muhakemeye göre; neden bazı kişiler bedenini kullanmak ister? Neden kadınlar seks yapmak istemez?, Öyleyse neden kadınlar para için seks yapmak istesin ki?, diye sorulur. Durum böyle değilse – tecavüze uğruyor ve belli ki zorlanıyor, diye kabul edilir. Seks işçileri, sahip oldukları koşullar dikkate alındığında bunu en iyi seçenek olarak görüyorlar.
Red Canary Song, New York merkezli Decrim NY koalisyonunun bir üyesi. Bunun ne anlama geldiğini anlatabilir misin? Neden seks işçiliğini suç olmaktan çıkarmalı? Bunun seks işçilerine yardımı olur mu ? Ve bunun seks işçiliğini çevreleyen diğer yasal modellerden farkı nedir?
Suç sayma, yasal norm, bir de İskandinav modeli ve suç olmaktan çıkarma var. Suç sayma şu anda birçok yerde kabul edilen durumdur; bu sadece seks işçiliği yapıyorsanız, tutuklanabileceğiniz anlamına gelir.
Pek çok insan seks işçiliğinin suç sayılmaması, yasallaştırılması gerektiğini düşünüyor. Ancak, yasaların uygulanması ile ilgili de sorunlar var. Örneğin ruhsatlar için çok sayıda düzenleme gerekir, ruhsat ayrıcalıklı olmalarını sağlasa da seks işçisi olarak çalışan birçok insan için aşırı yasaklayıcıdır. Sadece hayatta kalmak için çalışan pek çok insan, muhtemelen ruhsat almaya gitmek için zaman ayırmayacaktır ve yasallaştırma, onları suçlu sayılma riskiyle karşı karşıya bırakmaktadır. Bunu Almanya ve Nevada gibi yerlerde görebiliriz.
İskandinav modeli, işçiler için seks işçiliğini suç olmaktan çıkarıyor, ancak seks işçiliği alıcılarını da suçlu sayıyor ki bu da çok zararlı. Müşterilerin üstlendiği yasal sorumluluk, seks işçiliğini bir alıcının pazarına dönüştürür ve bu, işi gerçekten yapan insanların pazarına aktarılmak gibidir. Seks işçilerini pek çok sömürüye maruz bırakır.
Dışlanmış toplulukların zarar görmesini istemiyorsanız, o bölgedeki polisi ortadan kaldırmanız gerekir. İskandinav modelinde bile, müşteri olarak birini görüyorsanız, polis memuru bu etkileşime dahil olacaktır, çünkü suçlu sayılan bir müşteri vardır. Bu nedenle, suç olmaktan çıkarma aslında seks işçileri veya herhangi bir beden işi yapan herkes için en iyi seçenektir. Red Canary Song, suçun feshi ve hapishanenin feshini destekleyen bir organizasyondur; suç olmaktan çıkarma tek çözümdür. Mükemmel bir çözüm değil. Bu, tarihsel olarak seks işçilerine karşı en ateşli şiddet uygulayıcıları olan, polisleri içermeyen bir çözüme doğru atılmış bir adımdır.
Bunun bir emek olduğunu kabul edin
Hapishane ve polisin feshinin yanı sıra, seks işçiliğini güvenli kılan ne olabilir? Seks işçileri için ideal durum ne olur?
Bütün bunlar duruma göre birbirine bağlı. Aklıma gelen ilk şey – kapitalizmin tamamen çöküşü – sağlık hizmetlerine erişimdir. İstihdam hizmetleri veya göçmenlik hizmetlerinin geliştirilmesi seks işçiliğini güvenli hale getirecektir. Ruh sağlığı hizmetleri de seks işçilerinin güvenliğini sağlamaya yardımcı olabilir. Topluluğa odaklanmış yaklaşımlar, topluluğun güvenliğini sağlamaya yardımcı olur. Ayrıca genel olarak sadece seks işçilerine yönelik damgalamayı azaltın ve bunun sadece emek olduğunu kabul edin.
2017’deki Red Canary Song hakkındaki izlenimim, yerel ve sadece New York için bir örgüt olduğu yönündeydi, ancak o zamandan beri ulusötesi hale geldi. Neden ulus ötesi örgütlenmeyi seçtiğinizi anlatabilir misiniz? Neden seks işçiliği savunuculuğu göçmen işçilerin savunuculuğuna bağlıdır?
Ulusötesi örgütlendiğimizi söylediğimizde, öncelikle masaj işini üstlenen diğer kuruluşlar, Asyalı seks işçileri ve göçmen işçiler ile koalisyon içinde örgütlenmemizi kastediyoruz, yani Kanada’daki Butterfly Project ve Tayland’daki EMPOWER[2] gibi kuruluşlar. Bunlar, özellikle kendi ülkelerinde seks işçiliğini örgütleyen kuruluşlardır. Asya toplumu içinde seks işçiliğiyle ilgili çok fazla damgalama var ve bu nedenle iletişim halinde olmak ve bir Asya ülkesinde seks işçiliğinden bahseden kuruluşlarla koalisyon kurmak gerçekten çok önemli. Böylece bu damgalamanın diasporada nasıl dolaştığını ve Birleşik Devletler’in her yerinde farklı göçmen gruplarına nasıl sızdığını anlayabiliriz. Küreselleşme çağında, bir ülkede işlerin kötüye gitmesi, New York gibi bir şehirde kültürel koşulları ve kültürel bilinci büyük ölçüde etkiler. Onların başka bir yerden geldiklerini, göçmen olduklarını kabul etmeden “Ah, göçmen işçileri örgütlüyoruz” diyemeyiz.
Pekala, biraz yön değiştirelim: Bu önemli bir soru, katliamdan bu yana Red Canary Song açısından neler oldu – birden tüm dikkatler örgütünüze yoğunlaşırken?
Evet, açıklamamızda, istediğimiz ilk şeyin göçmen işçilerin sesini yükseltmek olduğunu düşünüyorum. Bu açıklamamızda, farklı göçmen işçilerin dinlenmeleri gereken yolda altı talebimiz vardı. Bize odaklanan pek çok insan var, çünkü ulus içinde Asyalı, seks işçisi veya masaj işi yapan göçmen işçilerle ilgilenen, bu özel kesişim noktasına vurgu yapan birkaç kişiden biriyiz. İnsanları yerel örgütlenmeye katılmaya aşırı derecede teşvik ediyoruz çünkü yerel örgütlenme, topluluklarımızı güvende tutan şey.
Örgütlü olduğum insanlarla örgütlenme yaptığım için ne kadar şanslı olduğumu düşünüyorum. Çekirdek grubumuzdaki herkes – ve hatta çekirdek grubumuzda bulunmayan, ancak gerçekten uzun zamandır kollektifimize girip çıkan insanlar – doğrudan sahaya çıktılar. Bu süreç bana diğer insanlara nasıl güvenebileceğim konusunda gerçekten çok şey öğretti. Çalışmamızın, gerçekten uzun bir süre sürdürülebilir olmamıza izin verecek şekilde yavaşlamasını görmek o kadar inanılmaz ki, bu sayede hepimiz bir kriz geldiğinde hazırdık.
Örgütümüzden biri, Yves, örgütümüzün ırkçılık karşıtı olduğundan nasıl emin olunacağı konusunu gündeme getirdi. Yaz aylarında onunla farklı konuların üstünden birer birer geçtik; “Bu konuda nasıl hissediyoruz?” der gibiydik. Acil duruma göre mi hareket ediyoruz, yoksa sürdürülebilir ve uzun bir süre boyunca işleri yapmamızı sağlayacak şekilde mi ele alıyoruz? Yaklaşımımızı tamamen değiştirdik. Bence bu şekilde çalışmak, gerçekten var olmamızı, hazır olmamızı ve böylesine korkunç bir trajedinin ardından tepki vermemizi sağlayan bir şey oldu.
Aslında gerçekten merak ediyorum. En azından New York’ta, cinsel temas olmadığı sürece BDSM seansları için ödeme yapmak yasaldır. Kendiniz bir BDSM uygulayıcısı olarak, farklı asgari statülere sahip insanlar arasında, değişen düzeylerde suç sayılan meslekler arasında nasıl dayanışma inşa edersiniz?
Seks işçiliğinin tanımı çok geniş, bir yelpazeye benziyor ve yasallığın kendisi de bir yelpaze – tabiri caizse yasal veya suç olmaktan çıkarılmış gibi kabul edilen şey, olmayana karşı. BDSM’nin, çok sayıda kişilerarası temasın olduğu, yüz yüze bir örnek olduğunu hissediyorum, ancak çoğu zaman, genital temas yoktur, dolayısıyla New York’ta baskın rol yanlısı olduklarında kendilerini seks işçisi olarak tanımlamayan birçok insan var. Red Canary Song’da BDSM uygulayıcısı olan birçok insan var. Kendini bir seks işçisi olarak tanımlamanın ne anlama geldiği hakkında çok konuşuyoruz, çünkü birçok yaşlı kendini seks işçisi olarak tanımlanmıyor. Kendilerini bu tanımdan uzak tutuyorlar. Aynı zamanda seks işçiliği yapan ancak kendilerini seks işçisi olarak tanımlamayan birçok masaj çalışanı var ve bu da saygı duymamız gereken bir şey.
Önemli olduğunu düşündüğümüz bir şey de, fahişelik yasalarının onları etkileyeceği gerçeğidir. Fahişelik yasaları seks işçisi olarak görülebilecek herkesi etkilediği için seks işçiliği yapmayan, seks işçiliğine yakınlığı olmayan insanları etkileyecektir. Örneğin, SESTA-FOSTA’nın [3] yürürlüğe girmesi aslında seks işçilerini suçlu saymıyordu. Fuhuşu kolaylaştırdığı düşünülebilecek şirketleri suç saydı. Bu şirketlerin kurallarını ve seks işçilerinin çalışma becerilerini – kendilerini pazarlama, kendilerini ifade etme, ödeme alma, ödeme gönderme yeteneklerini etkileyen içerik denetimini etkiler.
Sosyal yardım programımız var
Pandemi seks işçiliğini ve masaj salonu işini nasıl etkiledi? Ve buna karşılık olarak Red Canary Song nasıl harekete geçti?
Bu çok önemli bir soru, çünkü koronavirüsün kendisi ırkçı. Teğet geçmek istemem ama Mel Chen’in[4] yazdığı “Toxic Animacies, Inanimate Affections” (Zehirli Animeler, Ruhsuz Etkileşimler) adlı gerçekten çok sevdiğim bir makale var. Hayatımda okuduğum en iyi makalelerden biri. Üzerinde kurşun boya bulunan Thomas the Tank Engine treni ile ilgili. Bu trenlerin çoğu Çin’de üretildiğinden, yabancı istilacı kurşunu öne çıkardılar, kurşun Çin kimyasalı ya da başka bir şey olmasa bile Çinli üreticilerle ilişkilendirildi! Ama kurşun boya dediğinizde, tıpkı MSG dediğiniz gibi, çok özel bir ırkla ilişkilidir ve aynı şey koronavirüs için de olmuştur.
Virüse yabancı bir istilacı neden olmasa da onu bu şekilde gören pek çok insan var. Bu, önceki başkan tarafından kışkırtılan bu duygu tüm farklı topluluklara sızdı. İster yüz yüze seks işçileri, ister BDSM uygulayıcıları, refakatçiler olsun, her türden beden işçisini ilgilendiriyor çünkü bu insanların çoğu artık tehlikeli kabul edilen bir alanda çalışıyor. Salgının ilk iki ayını hatırlıyorum. Sokağa çıkmanın yasadışı olduğu hissettirildi. Kurumsal Amerika’da evden çalışabilen biri üzerinde bu tür bir etkiye sahip olmasa da, çalışmamıza izin verilen kamusal alan suçlandı. Pandeminin tamamı boyunca çalışan insanlar, her çalıştıklarında X, Y veya Z’ye göre belirli risk değerlendirmeleri yapmak zorunda kaldılar. Pandemi boyunca çalışmaya karar vermiş ya da sadece pandemi boyunca insanları görmeye ihtiyaç duyanlar hakkında çok fazla ahlakçı yaklaşım var, ancak bazıları için bu çok gerekli.
Son olarak, yüz yüze çalışmanın alternatifi, kendisi de bir dizi risk içeren çevrimiçi çalışmaktır. Çevrimiçi çalışmam gerekiyorsa, bu yüzümü çevrimiçi hale getirmem gerektiği anlamına gelir, bu yapmak istediğim bir şey mi yoksa kendimi gözetimden korumak için fazladan emek mi vermeliyim? Her ödeme aldığımda fazladan iş gücü koymak ister miyim? Bu kişiyi bana bu ödemeyi bu şekilde vermeye zorlamak ister miyim? Bu ödeme, banka hesabımı kapatan ödeme olabilir.
Sorunuzu özel olarak yanıtlamak için Red Canary Song, işçiler için bir sosyal yardım rutini oluşturdu. Pandemi sırasında iki haftada bir Flushing’te bağış topluyoruz, bu sayede doğrudan nakit yardımı, yiyecek ve benzeri şeyler vermek gibi şeyler yapabildik.
İlgilenenler Red Canary Song’un çalışmasını desteklemeye nasıl yardımcı olabilir?
Önerdiğimiz ilk şey, bir Asya masajına gitmek ve sonra masaj terapistinize çok iyi bahşiş vermek. Bir şeyler yapmak istiyorsanız, gitmek istediğiniz insanlara gerçek anlamda destek sunmanızdır. Yani, o işi sık sık yapın. İkinci şey, sahada çalışan bir organizasyon bulmaktır. Ülkenin her yerinden çok fazla destek aldık ve bunu gerçekten takdir ediyoruz, ancak insanlar enerjinin bir kısmını kendilerine yakın yerel örgütlerini bulmaya ayırabilirlerse, bu tür enerji ve çaba çok iyi harcanacaktır. Topluluğunuzda çalışmak çabanızın daha iyi şekilde kullanılmasını sağlayacaktır.
Söyleşi: Rosemarie Ho, New York’lu bir serbest yazardır. Çalışmaları Popula, The Outline v.b. yayınlandı.
https://www.thenation.com/article/activism/red-canary-song-wu-interview/
[1] BUTTERFLY, Kanada, Toronto’da Asyalı ve Göçmen Seks İşçileri Destek Ağı, Göçmen seks işçilerine erişim, hukuk, sağlık ve güvenlik atölyeleri, polisin ve belediye kolluk kuvvetlerinin suistimali ve etkileri üzerine araştırma yapmak, yerelde insan ticaretiyle mücadele girişimlerini ele almak için bir ağın oluşturulmasını kolaylaştırmak gibi çalışmalar yapıyor.
[2] EMPOWER, Tayland, Seks İşçilerini Koruma Merkezi, Tayland’da seks işçilerini, dil, sağlık, hukuk ve üniversite öncesi eğitimde ücretsiz derslerin yanı sıra bireysel danışmanlık sunmaktadır. Örgüt ayrıca, çalışma haklarının seks işçilerini de kapsaması ve seks işçiliğini suç olmaktan çıkarmak için hükümete lobi yapıyor.
[3] Kadın Ticareti ile Mücadele Koalisyonu (CATW), Devletlerin ve Mağdurların Çevrimiçi Seks Ticareti ile Mücadele Etmesine İzin Verme Yasası’nın (H.R. 1865) bugün yürürlüğe girmesini ve yasanın imzalanmasını takdir ediyor. FOSTA-SESTA olarak bilinen yasa, web sitelerini seks kaçakçılığını bilerek kolaylaştırmak ve çevrimiçi pezevenklik yapmaktan sorumlu tutacak. Yasa ayrıca, bu web sitelerini hem federal hem de eyalet düzeyinde medeni tazminat davaları için çevrimiçi olarak insan ticareti mağdurlarına ve hayatta kalanlara dava açma fırsatı sunmaktadır. New York, April 11, 2018 https://catwinternational.org/press/catw-applauds-the-passage-of-fosta-sesta-cda-clairfied/
[4] Toxic Animacies Inanimate Affections, Bu makale, toksisiteyle düşünme ve hissetmenin, şu anda kuramsallaştırıldığı şekliyle queerliğin duygulanım ve ilişkiselliğinin – aslında bağlarının – yeniden sayılmasına davet ettiğini öne sürüyor. Üç farklı modda toksisiteye yaklaşırken, ilk olarak, Çin yapımı oyuncaklardaki kurşun içeriğinin ABD’ye ihraç edilmesiyle ilgili son panikte savunmasızlık, güvenlik, bağışıklık, tehdit ve toksisitenin kendisinin cinsel ve ırksal olarak nasıl somutlaştırıldığını düşündüm. Bu analiz, ilk bakışta tuhaflığın biraz dışına çıkmış gibi görünse de, bir sonraki bölümde tamamlandı; burada, biyopolitik bağışıklık mülahazalarını, ağır metal zehirlenmesinin tuhaf yakınlıkları ve yabancılaşmalarını, birinci kişide ortaya koyduğum bir hesapla iç içe geçirdim. Makale, insan dışındaki materyallerin sorgulanması ve ırklaştırılmasının bir tür animasyon olduğunu öne sürerek bitiyor. Animasyon, soyut kavramların, cansız nesnelerin ve aradaki şeylerin, kişileştirme sorularının çok ötesinde, insan vücudu olmadan sorgulanabileceği ve ırklaştırılabileceği kabulüne dayanmaktadır. Bu animasyonu teorileştirmek, yaşam ve ölüm hakkındaki mevcut biyopolitik ve son queer-teorik tartışmalara bir alternatif ya da tamamlayıcı sunarken, toksisite fikri, günümüzde sanılandan daha yaygın olan, var olan bir queer bağı önermektedir. Böylesine zehirli bir queer bağ, ütopik tahayyülü zorlaştırabilir ve aynı zamanda özne-nesne eğilimlerinin ilişkisel queer figüre nasıl ve nerede atfedilebileceğini ele alabilir. https://www.researchgate.net/publication/254945464_Toxic_Animacies_Inanimate_Affections
